Lasowiackie

Charakter tańców Lasowiaków jest częściowo zbliżony do charakteru tańców centralnej Polski. Cechuje je wyprostowana postawa, elegancja ruchów, żywiołowe tempo. Są to tańce pojedynczych par, należą do nich: polka hura, lasowiak i cebulka oraz grupa tańców powszechnie tańczonych na Rzeszowszczyźnie.

Polkę bez nogę tańczy się tu płasko.

Mimo usilnych poszukiwań nie odnaleziono w tym podregionie nienotowanych dotychczas tańców. Charakterystyczna cecha, wyróżniająca polkę hura wśród wielu polek rzeszowskich, jest szybkie postępowanie w przód długimi krokami płasko wykonanej polki w ujęciu otwartym, ostre zwroty tułowia tancerza i tancerki do siebie i od siebie (nie spotykane poza tym na całej Rzeszowszczyźnie) oraz zginanie i prostowanie wolnych rak uniesionych w bok. Posuwanie się w przód przeplatane jest skokiem na obie nogi. II część tańca to krążenie par w miejscu.

Cebulka jest to oberek, tańczony inaczej niż zazwyczaj, l część tańca stanowi bieg po linii koła drobnymi krokami jednakowej długości. II część – to krążenie w miejscu, w ujęciu w parach okrągłym.

Lasowiak oparty jest na kroku cwału. Występuje w nim rytmiczne klaskanie i kroki akcentowane. II część tańca to również, jak w polce hurra i w cebulce, krążenie w miejscu. Lasowiacy nie mają tańca zbiorowego, jedynie cebulka bardzo często była prowadzona przez wodzireja, który zawołaniem „odwrotna”, „młynek”, „ogólny”, „goniony” skłaniał tańczących do jednoczesnego wykonania motywów tanecznych.